درباره شیر خر، سندروم ذهنِ ساده، مهدی نصیری و ابراهیم اصغرزاده

البته این یکی از ویژگیهای فضای رسانه ای کشور است که هر چند روز یکبار توجه عمومی معطوف به بحث (یا نامه / معالجه) و سپس بحث و جدال دیگر و ماجراجویی جدیدی می شود.

در آن مصاحبه تلویزیونی ، زویه مهمان برنامه بود (با چهره ای خسته و عصبانی) و با صدایی که احساس سرخوشی می کرد ، با جملات تندی خطاب به رئیس دولت که چند ماه بیشتر ندارد. سوالی که پیش آمد این بود:

آیا “میزان عصبانیت” برای دولتی که می رود لازم است؟

آیا پرداختن به غایب (حتی اگر انتقاد شود) از نظر اخلاقی “قابل انتقال” است؟

آیا واقعاً “نیازی” به استفاده از واژه ای مانند “شیر خر” در چنین بحثی وجود داشته است؟

بخشی از جو سیاسی در ایران مبتنی بر یک اختلال روانی است که به “سندرم ذهن ساده” معروف است.

ویژگی ذهن ساده این است که آنها همیشه فکر می کنند اکنون یک “نقطه عطف” وجود دارد و ما در “نقطه عطف تاریخ” هستیم و آنچه انجام می دهیم (یا “نگران کننده”) برای ما مهمترین چیز است . این خلاقیت یک کارگاه کارگاهی است. در این “چرخش حیاتی” ، اگر کسی به گونه ای عمل کند که مغایر با درک ما از امور باشد ، ما مجاز هستیم که شخص مورد نظر خود را خطاب قرار دهیم. خواه به صورت خام یا شیر خورده شود.

یک ذهن ساده درک ساده ای از امور جهان دارد. دنیای ذهن های معمولی معمولاً افراد محدودی را احاطه می کند و جغرافیای ذهن های معمولی بیش از چند کیلومتر نیست.

همه می دانند که “حسن روحانی” شخصیت چندان محبوبی نیست که کسی / مردم برای مقابله با آن تلاش کنند ، اما این شیوه گفتن در مورد مردم / کشورها در صحنه سیاسی ایران سالهاست که برقرار است.

حسن روحانی به سخنان و وعده های زمان انتخابات خود توجهی نکرد و طرفداران و مخالفان او از او راضی نیستند ، اما سوال این است که این ادبیات مبتنی بر احساسات در کشور ما تا کی و “چه مدت” ادامه دارد باقی خواهد ماند اتفاق خواهد افتاد؟

خوشبختانه رویکرد ساده اندیشانه به سیاست (و امور جهانی) در کشور ما نرم باقی مانده است و علیرغم حوادث ناامیدکننده ، این بحث بارقه های امیدواری دارد. در این بحث می توان به دو حادثه مهیدیسیری و ابراهیم اصغرزاده پرداخت.

هر دو نام هایی بودند که در طول سال های زندگی سیاسی خود در راس شاخه های سیاسی خود قرار داشتند. اقصی المدینه!

اول مهدی نصیری بود که یک بار شمشیر مقصر را به گردن مخالفان انداخت (مثلاً کرباساچی) که افرادی مانند حسین_شریماتاری (مدیرعامل فعلی روزنامه کهان) به او گفتند ، باباجان ، کمی کند!

(و تصور کنید تسریع در انتقاد از دیگران به حدی است که شخصی مانند شراداداری به شما توصیه می کند صبور باشید و “خویشتندار باشید”!)

دوم ابراهیم اصغرزاده بود که چند ماه پس از انتخاب سید محمد خاتمی در جمع اصلاح طلبان بود که گفت: “ما آماده عبور از خاتمی هستیم.” (!)

یکی به راست و دیگری به چپ.

نتیجه (ثمره) رفتار مهدی نصیری “صبح پاتریکا” بود و نتیجه آن رفتارهای احساسی ابراهیم اصغرزاده (میوه) “انحلال اولین شورای شهر” (موضوع اموال مدنی) و انتخاب شهردار بود. !

“اشتیاق” در رفتار مهدی نصیری و ابراهیم اصغرزاده محدود به این موارد نبود. امثال اصغرزاده قبلاً کارهای احساسی دیگری مانند بالا رفتن از دیوار سفارت کشور دیگری در تهران را انجام داده بودند. اما امروز در ایران (اواخر سال 1399) تصویر دیگری از مهدی نصیری و پرداخت دیگری از ابراهیم اصغرزاده را می بینیم:

– مهدی نصیری سالها “سکوت” را تمرین کرد و در این سکوت سعی کرد “کمی” “بخواند” و “دنیای ذهن” را به “عوارض” معرفی کند. این روزها ، او بازگشته و نام زمان را “عصر عجیب (!)” گذاشته است و در دره عجایب ، سعی می کند “کمی” با احتیاط صحبت کند!

– ابراهیم اصغرزاده ایموجی توانسته است چند سال سکوت را تمرین کند و احساس کرد که ذهن ساده وی در تصرف سفارت فقط به “بلوغ” محدود نمی شود و نتیجه میانسالی او انحلال شورا و دومی است. انتخاب چمران به عنوان شورا و شهردار. احمدی نژاد شدن! بله ، اصغرزاده هم آن را “اندکی” با ذهنی ساده و اشتیاق فرا گرفت! کمی استراحت کنید و “کمی سکوت” را تمرین کنید.

اما هنوز سالها طول می کشد تا کارگاه آب و خاک ایران اجازه دهد امثال احمد زان البرگوگی از هیجان و عصبانیت فاصله بگیرند و یاد بگیرند که “نگرانی امروز ذهن من” مرکز جهان نیست. شاید روزی شاهد “سکوت و شگفتی” بیشتری در وادی سیاست باشیم.